Lockdown:

En toen viel opeens alles stil om ons heen; de eerste 10 dagen van de lockdown tot 12 april hier in Spanje zijn voorbij.
Begin januari dacht ik nog dat het een griepvirus was, die zoals alle griepvirussen een plek vindt in de samenleving en voor de meeste die het hebben even heel vervelend zou zijn, maar waar je verder niet zo veel van hoort.

Maar dat idee was al snel niet langer de waarheid, dat zag en hoorde je vanuit de media. ‘Dit is geen gewoon griepje’ ook zag ik bij politici steeds meer de stress op hun gezicht tekenen.

We moeten aan de bak, iedereen zal dingen moeten laten en afstand houden tot elkaar. De maatregelen die genomen werden rolden over elkaar heen. Wat in de ochtend nog mocht, was in het begin van de avond al verboden. Je zag en ziet politici worstelen met de beslissingen die ze moeten nemen.

In eerste instantie voelde ik angst over me heen komen, zoals velen van ons, denk ik. Vreemd genoeg maakte ik me over onze eigen gezondheid, die van mijn moeder van 89 of de mensen in ons dorp eigenlijk geen zorgen. Kop in het zandtactiek denk ik.

Maar wel was ik in gevecht met mijn angsten en zorgen die juist ‘s morgens zo venijnig toesloegen. Ik zag ons bestaan hier ineen storten, een faillissement en met hangende pootjes terug naar Nederland. Waar we ons leven dat we bewust achter ons hadden gelaten noodgedwongen weer moesten oppakken.. Ook al stond Nederland ook volledig op zijn kop met hele groepen zieken smekend om hulp in de ziekenhuizen en de economie volledig op zijn gat. Dat soort apocalyptische beelden kreeg ik. Je kent ze vast uit Hollywood films.

Ik merkte wat het met me deed door voortdurend de media te volgen, waar ik vooral angstwekkende berichten en statistieken aantrof, waarvan je onderbewust weet dat je niet alles moet geloven en op zoek moet naar de echte deskundigen.

Opeens voel je dat, hoewel je niet ziek bent, het coronavirus je toch in zijn greep heeft maar dan tussen je oren.

Ik wilde af van die negatieve gedachtestroom en weer rust in mijn hoofd! Ik ging nog maar één keer per dag naar het nieuws kijken en de berichtgeving van de Spaanse overheid volgen of de maatregelen al resultaat opleveren.
Dat klinkt alsof deze omslag ineens gebeurde. Neen. Want naast de bizarre behoefte tot het hamsteren van wc-papier en alle houdbare artikelen zag ik ook dat alle mensen die nog wel werkten er alles aan deden om het virus te stoppen. Er lijkt een nieuwe energie bij mensen te ontstaan: “we can do this”! Er komt een andere drive naar voren dan die van “ikke ikke ikke !”. Weer even terug naar normaal en basic, iets waar je kennelijk pas toe in staat bent als alles om je heen onzeker wordt en je voelt dat we samen dit moeten oplossen.

Als zelfstandige hoop je dat alles weer snel normaal wordt en je niet gedwongen wordt “de tent” te sluiten. Ik zag dat minister Koolmees hierover heeft gezegd ‘dat dit het risico is van ondernemen, deze mensen willen zelf niet in loondienst’. Het eerste wat door mij heen schoot was ‘wat een egoïst’. Hij wilde zelf minister worden, waarom zetten we dan niet gelijk het wachtgeld op bijstand niveau. En het is ook gewoon dom, want het land kan helemaal niet zoveel werkelozen en bedrijfssluitingen aan als het zo ver mocht komen.

De lockdown hier in Spanje gaf mij ook het gevoel dat we door een enorme grote zure appel moeten heen bijten en dat dan alles weer ‘normaal’ kan worden. Want naast de ellende die de wereld nog te wachten staat lees ik ook hoopgevend nieuws uit China en sinds vandaag zelfs uit delen van Italië.

En wat doen wij in deze zee van tijd tijdens de lockdown ? We blijven dingen verbeteren in onze B&B, Zoals snoeien, verven, opruimen en we werken allerlei marketing ideeën uit en leggen deze alvast op de plank.

We laten de frisse lucht en de zon naar binnen. In ons huis en in ons hoofd tijdens de lockdown. Om straks weer fris en fruitig mensen te verwelkomen op deze heerlijke plek. Want daarom was het allemaal begonnen in 2018. En ja, wij gaan zeker ook een flinke deuk oplopen van dit virus, zoals velen met ons. Als dat alleen maar economisch zal blijven mogen we nog heel blij zijn.
Maar ik realiseerde me dat we ook geluksvogels zijn, zoals we hier samen in de zon zitten te lunchen of op de laptop werken met uitzicht op de bergen. De katten lui liggend op de bank. Blij dat we hier wonen. Dat we gezond zijn. Dat we hier samen zijn.